top of page

Het geboorteverhaal van Miel, geschreven voor mama Nele

Zwangerschap

Van kinds af wist ik dat ik later ‘mama’ wilde worden.

Het was een sterk verlangen dat ik niet kon verklaren. Ik droomde en fantaseerde al eens over een zwangerschap en het moederschap.

​

Oktober vorig jaar had ik een positieve test in handen en werd mijn droom, samen met mijn man, werkelijkheid.

Ik ben als pediatrisch verpleegkundige werkzaam op de Neonatale Intensieve Zorgen in UZ Leuven. Hierdoor kom ik dagelijks in aanraking met bevallingen en pasgeborenen. Veel van mijn collega’s zijn vroedvrouw en er wordt weleens gepraat over bevallingen. Hierdoor had ik bepaalde wensen voor mijn bevalling. Zo wilde ik graag zo lang mogelijk thuis blijven en zo natuurlijk mogelijk, liefst zonder epidurale, bevallen.

​

Via de Instagram pagina van het Jessa Ziekenhuis kwam ik op het account van Tina & Caro. Ik zag dat zij mee gingen naar het ziekenhuis bij een bevalling. Daarna vond ik op hun Instagram terug dat zij ook arbeid aan huis doen. Ik kan het niet uitleggen maar ik voelde meteen een ‘klik’. Ik maakte een afspraak en had meteen een warm contact met Tina.

 

Richting de bevalling

Ik had een heel vlotte zwangerschap zonder kwaaltjes. Bij de laatste echo’s op 32 en 36 weken werd hij aan de “zware” kant geschat. Er werd al voorzichtig gesproken over een inleiding zodat hij niet zwaarder dan 4 kilogram zou zijn bij de bevalling. Dat nieuws zat toch wat in m’n hoofd en m’n maag. Natuurlijk was (en is!) voor mij het allerbelangrijkste dat hij gezond is maar ik was al even bezig met de bevalling in m’n hoofd en een inleiding was nu niet bepaald iets wat daarin paste. Ik deelde de bezorgdheid over een mogelijke inleiding via een WhatsApp berichtje met Tina en zij stelde me gerust dat er verschillende opties waren. We zouden elkaar zaterdag 24 juni zien om de geboortewensen te bespreken en het TENS toestel uit te leggen.

PHOTO-2023-07-17-22-28-39.jpg
PHOTO-2023-07-17-22-28-39 (1).jpg

Daarna probeerde ik er niet te veel mee in te zitten en ging verder met me voor te bereiden op de bevalling en het moederschap. Ik was al sinds midden april thuis omdat ik als verpleegkundige werk. Ik combineer het werken met studies voor de Master Verpleeg- en Vroedkunde.  Ik was de afgelopen weken vooral bezig met de opleiding en het academiejaar af te ronden. Zo heb ik op 36 weken nog een herexamen gemaakt. Daarna begon ik (eindelijk!) met de baby voorbereidingen. Voor een controlefreak als mij was dat nog al laat. Donderdag 22 juni was ik precies 37 weken en maakte ik m’n valiesje zoals dat wordt aangeraden. ‘s Avonds ging ik naar de voorlaatste sessie van de arbeid- en bevalcursus van Plooy. Vervolgens plakte ik de laatste stickers op de doopsuiker en ging ik gerust slapen want mijn to do-lijst was zo goed als afgerond.

 

Beginnende arbeid

Om 2u werd ik wakker omdat ik pipi moest doen en voelde “iets” links in m’n onderbuik. Ik gaf er niet echt aandacht aan omdat ik de afgelopen weken wel vaker “iets” voelde, lang wakker lag en veel pipi moest doen. Ik ging meerdere keren naar het toilet en zag half slapend 3u op m’n gsm en dommelde in.

Even later voelde ik een gulp en ik dacht: “Huh?! Ben ik nu incontinent geworden 😂 Ik had al zoveel pipi gedaan die nacht.” Ik maak Dries wakker en zeg: “Ik denk dat m’n water misschien gebroken is” Dries keek eens en zei: “Oh”. Ik deed wat ze op de infoavond zeiden, legde een maandverband in m’n onderbroek en kroop weer in bed met een handdoek onder me. Kort daarna voelde ik nog verschillende gulpjes en was ik meer overtuigd dat het weleens vruchtwater kon zijn. Het plan was om de arbeid zo lang mogelijk thuis te doen maar ik wou de vroedvrouw ‘s nachts niet wakker bellen omdat ik dacht dat het niks was. Ik was nog maar 37 weken en 1 dag en ze ging een paar dagen langskomen voor het bevalplan. Tina had ons nog zo op het hart gedrukt dat we altijd mochten bellen (maar toch niet gedaan). Ik belde het Jessa ziekenhuis en zij raadden aan om toch even langs te komen als we vermoeden hadden dat het vruchtwater was. Ik maak Dries opnieuw wakker en vertel hem het nieuws. Zijn reactie: “Oke, gaan we dan met 1 of 2 auto’s?” Hij moest om 6u30 werken en we gingen er allebei vanuit dat we gewoon even aan de monitor gingen liggen en weer naar huis gestuurd zouden worden. Het is duidelijk: ‘s nachts kan je niet helder nadenken. Zo naïef! (Natuurlijk gingen we met 1 auto)

We hebben nog rustig ontbeten en namen het klein valiesje voor de verloskamer mee. We parkeerden aan het cultuurcentrum omdat de parking aan het ziekenhuis zo duur is. Dries vroeg of hij me aan spoed moest afzetten maar ik zei “Nee hoor, beweging is goed. Ik wandel mee!”. Rond 5u meldden we ons rustig aan op spoed. De vrouw aan de inschrijving zag me en verwachtte ook dat ik niet zou blijven want ze vulde de papieren (nog) niet volledig in. Vervolgens bracht iemand ons naar boven.

 

Het bleek heel druk te zijn op de verloskamer en we werden naar een observatiekamer (zonder airco) gebracht. Daar werd getest of het vruchtwater was en werd ik ook aan de monitor aangelegd. Nou, het was snel duidelijk dat het vruchtwater was. Ik voelde nog niet echt iets maar op de monitor was duidelijk te zien dat er wel al harde buiken waren. Het zou vandaag gaan gebeuren! Wauwwww, zo spannend! Dat hadden we niet verwacht. Ik stuurde Tina een berichtje met de stand van zaken. Dries wandelde even naar z’n dienst in de kelder om te vertellen dat hij niet kwam werken. Ik moest wat langer aan de monitor blijven omdat zijn hartslag nog al hoog was. Nadat het nieuws geland was en zijn hartslag weer gezakt mocht de monitor er vanaf. Daarna FaceTimeden we onze ouders met het nieuws dat het vandaag ging gebeuren en maakten we een WhatsApp groep met z’n allen zodat Dries hen op de hoogte kon houden. Het voelde goed om hen dit te laten weten. Ook Tina werd wakker en belde of ze het TENS-apparaat moest brengen. Dat wou ik wel graag omdat we het op voorhand hadden besproken. Ze was zo lief en wou het brengen. Ondertussen (rond 8u) stuurde ik Dries naar huis om de laatste spullen te halen en voor spelletjes want het kon lang duren (what was I thinking). De weeën kwamen ondertussen op gang, gelukkig! De gynaecoloog stak nog even haar hoofd binnen en zei dat ze rond de middag ging terugkomen om te checken.

 

Daar zat ik dan, alleen in een (op)warm(ende) observatiekamer. Ik kon niet zitten of liggen dus liep ik maar rondjes zoals een vis in een visbokaal. Als ik een wee voelde opkomen dan wiebelde ik heen-en-weer zoals ik op de cursus geleerd had. Dat een verticale positie belangrijk was, had ik ook van daar onthouden. Ik moest ook heel vaak naar het toilet maar die was er niet op de (observatie)kamer dus moest ik altijd over de gang. Dat was wat minder maar het deed altijd ‘deugd’ om even op het toilet te zitten.

Sinds de monitor afgekoppeld was had ik geen vroedvrouw meer gezien, Dries was nog niet terug en Tina was er ook nog niet. Ik stuurde Dries of hij al naar de winkel was geweest (voor koeken want we dachten dat het lang ging duren) en zei dat hij dat mocht overslaan omdat mijn honger over was. Ik begon steeds meer last te krijgen en dacht: “Pfoe als dat nog uren gaat duren, dat wordt pittig.”

 

Daar was Tina! Ik was zo blij om iemand bekend te zien en zij leek wel te zien dat ik last had. Ze legde me de TENS uit en ging bij de vroedvrouwen vragen voor een zitbal. Want in de kamer was er niets buiten een bed. Ook Dries kwam binnen en kreeg ook uitleg van Tina over de TENS. Gelukkig dat hij die info ook kreeg want ik kreeg niet meer alles mee. In het begin was de sensatie van de TENS wennen maar het verlichte wel echt de pijn. Kort daarna kwamen ook de vroedvrouw en een student binnen en mochten we naar de verloskamer.

 

Arbeid en bevalling

De lieve vroedvrouw vroeg wat mijn wensen waren en ik zei dat ik geen speciale wensen had maar liefst zo natuurlijk mogelijk wilde bevallen. Dus liefst geen epidurale, geen knip, geen vacuümpomp en de navelstreng even laten uitkloppen. Op zich is dat gewone zorg, maar ik was toch blij dat ik dat even expliciet kon zeggen. De vroedvrouw was zelf ook voor fysiologische geboorte en respecteerde mijn wensen de hele bevalling. Ze vroeg of ik gecontroleerd wilde worden en zei dat ze dat liefst zo min mogelijk doen als de vliezen gebroken zijn. Ik zei dat als ze dacht dat het nog niet nodig was dat het dan voor mij ook niet moest. Ze wilden me al een slotje prikken maar zagen toen hoe laat het was en met nog 2 andere bevallende vrouwen onder hun zorgen, hadden ze eerst andere prioriteiten.

Dries dacht even in de zetel langs het bed te zitten maar dat was buiten mij gerekend. Ik had bij elke wee aanmoediging nodig. Dries moest van begin tot einde positieve dingen zeggen en dat, samen met de TENS, hielp me echt keihard. Als hij leek stil te vallen, deed ik teken dat hij verder moest praten tegen mij. De TENS hielp mij, als controlefreak, echt. Je had het gevoel dat je controle had want je kon zelf de sterkte kiezen en aangeven of je een wee had of niet. Het haalde de scherpte van de wee er af.

 

Even later kwam de vroedvrouw terug voor het slotje en wilde ze me toch even controleren toen ze me zag. Ik had geen hoge verwachtingen en zat echt in mijn bubbel. Ik verwachtte dan ook niet dat ze zou zeggen ‘5cm en het hoofdje staat centraal’. Ik was blij maar was toch voorzichtig want het kon nog even duren. De vroedvrouw ging er weer vandoor en Dries en ik gingen verder met weeën opvangen. Ik met bewegen en focussen. Dries met aanmoedigen. Ineens werd het echt intens en vroeg ik Dries om de vroedvrouw te bellen. Zij wou me opnieuw controleren en ik had al 7cm en dat op 45 minuten. Ze vroeg of ik geen andere houding wilde aannemen. Nu zat ik tussen de wee op een krukje en tijdens de wee hing ik op de bal op het bed. Ik had de houding ‘handen en knieën’ achter de hand gehouden want tijdens de cursus vond ik dat het meest aangenaam. Dus toen ging ik op het bed op handen en knieën zitten. Tijdens een wee voelde ze nog eens en had ik al 8cm. Ze zei dat als ik het gevoel had om te persen, al voorzichtig mocht mee persen of meegaan met de wee. Dat was het moment dat de TENS geen echte meerwaarde meer was. Het was te intens! Dries gaf, op aanraden van de vroedvrouw, tegendruk op mijn staartbeen. Dat deed deugd maar was ook warm dus vroeg even om te stoppen. Meteen vroeg ik of hij weer wou verder doen, haha! Hij had de dag erna spierpijn in zijn armen.

 

De vroedvrouw vroeg of ik wou draaien om te persen maar ik wilde echt niet op mijn rug bevallen. Ik had gelezen dat als je niet op je rug ligt, er 30% meer ruimte is. Dus ik draaide me op mijn zij en hield mijn bovenste been vast. Na een tijdje was dat toch zwaar en was er gelukkig Dries die mijn been vast hield tussen de persweeën. Tijdens een wee pakte ik het zelf vast en gaf ik alles wat ik had. Ook op de cursus hadden we gezien om per perswee 3 keer te ‘persen’ dus dat was ik ook van plan. De gynaecoloog en de vroedvrouw zeiden na de 2de keer, als je kan nog een 3de keer en ik dacht: “Natuurlijk 3 keer want zo had ik het geoefend.” Het voelde alsof het eeuwen duurde maar in werkelijkheid duurde het persen een half uur. Hij had zijn handje langs zijn hoofdje en dat voelde ik! Nadat zijn hoofdje geboren was ‘floepte’ zijn lichaam er meteen mee uit. Ook de placenta werd snel erna geboren. Hij huilde meteen en deed het goed maar moest toch even bekomen. Hij heeft het eerste uurtje de hele tijd geweend maar de vroedvrouw zei dat het zijn manier was om te bekomen en te vertellen over zijn deel van het verhaal. Dat vond ik mooi verwoord!

Door de vlotte bevalling zonder epidurale was ik ook snel op de been om me op te frissen en naar het toilet te gaan. Ook de borstvoeding kwam vlot op gang. Het was een bevalling waar ik enkel van kon dromen.

 

Postpartum

Alles ging goed dus mochten we op dag 2 naar huis. Tina kwam ons meteen een bezoekje brengen en we waren vertrokken. Op dag 3 vond ik hem echt geel, beroepsmisvorming als verpleegkundige op neonatologie. Ik stuurde Tina en ze nam me meteen serieus. Wanneer Caro langs kwam voor de hielprik had ze ook een tube bij om het geel te controleren. Jammer genoeg lukt de bloedafname niet. De dag erna kwam Veerle en lukte het na 2x prikken. Hij zat net onder de grenswaarde. Omdat we op dag 2 naar huis zijn gegaan, moesten we nog langs de pediater op dag 5. Zij vond dat hij erg geel zag en prikte nog eens (ook 2x) en zou ons op de hoogte houden.

 

Ondertussen had ik veel last van mijn tepels en belde ik met Tina. Ze raadde me aan om 24 uur af te kolven en zilvercupjes te halen. Ik stuurde Dries naar de Blabloom voor de cupjes. (Echte lifesavers trouwens!) Ondertussen begon ik met kolven. Ik was net klaar toen ik telefoon kreeg… Miel moest opgenomen worden voor fototherapie. Al wenend belde ik Dries op, die meteen naar huis kwam. In die stress moesten we hem zijn eerste flesje met afgekolfde melk geven en morste we een groot deel. Ik was zo emotioneel want door mijn achtergrond dacht ik aan erge (onderliggende) scenario’s terwijl het gewoon fysiologisch was. Na 2 dagen neonatologie mochten we weer naar huis en onder de zorgen van het team van Tina.

 

Allemaal zijn ze even lief en behulpzaam. Ondanks mijn voorkennis vond ik het als mama toch helemaal anders en was ik (met momenten) erg onzeker. Gelukkig kon ik steeds op het advies en steun van het team rekenen. Als ik een vraag had, mocht ik hen steeds WhatsAppen en ik kreeg altijd een fijn antwoord terug.

 

Nu zijn we 3 weken ver en als mensen vragen hoe het gaat dan zeg ik dat het meeveren is met Miel. Van een roze of grijze wolk spreek ik niet want het voelt eerder als een fijne bubbel waar we meeveren met Miel. Zo had ik een beginnende borstontsteking, overproductie en hij verborgen reflux maar met de tips van Tina en heel veel liefde veren we rustig verder mee. Soms is het rooskleuriger en soms grijzer maar het is vooral onze heerlijk bubbel op het ritme van Miel en vooral: héél véél liefde.

PHOTO-2023-07-17-22-28-40.jpg
PHOTO-2023-07-17-22-28-40 (1).jpg

Deze zou ik meenemen naar het ziekenhuis, just in case de borstvoeding niet onmiddellijk zou lukken. Gelukkig hebben we de “bv stash” niet nodig gehad. Maar het gaf me wel enorm veel zelfvertrouwen en een safety blanket! Toen Quinten werd geboren hapte hij onmiddellijk aan en begon hij te drinken. Een wonderlijk gezicht en gevoel! Ik had 3 uur golden hour gevraagd in mijn geboorteplan en we hebben zelfs langer gekregen, want in het ziekenhuis waar ik bevallen ben (Sint Vincentius in Antwerpen) raden ze non-stop huid op huid contact aan. Voor de 3 dagen en nachten dat we daar waren hebben we dat dan ook gedaan! Quinten had geen kleertjes aan, enkel een mutsje en een tertra doekje. Hij was constant op mijn of mijn vriend zijn huid. We hebben hem enkel net voor het vertrek gewassen en in kleertjes gestopt. 

 

Huid-op-huid contact zou de hechting en de borstvoeding stimuleren, en dat hebben we gemerkt! Borstvoeding lukte onmiddellijk bij ons, ik bedoel hiermee mijn productie was goed en Quinten dronk goed door en kwam snel bij. Maar natuurlijk was het allemaal erg nieuw voor mij en had ik hulp nodig. De vroedvrouwen van Sint Vincentius waren hierin een enorme bron van steun en hulp! Zo’n klein baby’tje aanleggen vond ik in het begin erg moeilijk! Ik had schrik dat ik hem zou breken, en ik voelde me ook nog zwak van de bevalling (omdat ik 42 weken zwanger was van Quinten, was mijn buik erg groot op het einde van de zwangerschap, waardoor ik een diastase had en mijn buikspieren nog niet goed kon/mocht gebruiken). Daarnaast is aanhappen niet zo makkelijk, je moet je tepel tussen je vingers knijpen en die dan zo aanbieden als een “hamburger” aan je baby’tje. 

 

Ik vond dat allemaal erg moeilijk in het begin! De vroedvrouwen zeiden dat ik altijd mocht bellen bij het aanleggen, wat ik dan ook deed (wat vaak was, als je bedenkt dat Q zo’n 12 keer per dag wilde eten). Elke keer kwamen ze me helpen. Twee keer was er eens een vroedvrouw die een opmerking maakte dat ik hiervoor niet mocht bellen, wat me erg ontmoedigde en verdrietig maakte. Maar gelukkig durfde ik mijn hart snel luchten bij een andere vroedvrouw die me op het hart drukte dat ik ALTIJD mocht bellen, wat ik vanaf dan ook deed! De ene na de andere vroedvrouw toonde me verschillende bv houdingen (Madonna, rugby, etc). Ik wist dat de bv bij sommige vriendinnen was misgelopen in het ziekenhuis, dus ik stelde al mijn vragen en deelde al mijn bezorgdheden. Toen ik stuwing begon te krijgen hielpen ze me met warmte kompressen. Ook mijn partner hielp heel erg veel! Nyle hielp me bij het aanleggen, maar zorgde er ook voor dat ik altijd voldoende dronk en at. En toen was het tijd om naar huis te gaan, want Quinten was al terug op zijn geboortegewicht! 

 

Toen we in de avond thuis aankwamen, kwam een collega van Tina en Caro een vroedvrouw bezoekje brengen. Mijn stuwing was toen erg hevig en ze gaf me tips hoe ik de pijn kon verhelpen met koude koolbladeren en warme en koude kompressen. Deze tips hielpen me een bv ontsteking te voorkomen! Om de andere dag kwam Caro me opvolgen om alles goed te monitoren. In die dagen bleef ze me gouden tips geven om de stuwing in de hand te houden, maar ook een ander probleem dat zich begon te ontwikkelen: mijn gevoelige tepels. Omdat ik heel erg gevoelige tepels bleek te hebben, zagen die in het begin wel erg af. Mijn tepels kregen blaasjes en begonnen te bloeden. Ik geef toe, dat deed heel erg veel pijn. En zo’n drie dagen heb ik elke keer eens goed moeten wenen van de pijn bij het aanleggen. Maar Caro raadde me kompressen aan om de pijn te verlichten en we gingen over op blokvoedingen. Ik gebruikte ook silver caps, wat ik echt aanraad! Ik had die in het begin altijd aan, om mijn gevoelige tepels te helen en ook te beschermen tegen de frictie tegen mijn bh. Dat alles zorgde ervoor dat de pijn snel voorbij was. Mijn partner zijn hulp was ook cruciaal tijdens de kraambubbel! Ontbijt en lunch op bed, altijd een gevuld glas water op mijn nachtkastje, mij voeden terwijl ik Q bv gaf….we noemden dat laatste “the food train” en ook nu doen we dat vaak nog  

 

Nu zijn we net drie maanden verder en Q en mijn borstvoedingsverhaal is nog steeds een sprookje! Die kompressen, silver caps en kool bladeren zijn al lang niet meer nodig! En ik leg Quinten aan als een pro, in de zetel, in bed, op de grond, op restaurant, het strand of een bankje in het park…Borstvoeding geven is nog steeds een van de hoogtepunten in mijn dag. Je draagt je baby 9 maanden, en plots moet je hem/haar delen met de wereld. Maar tijdens de borstvoeding is het weer eventjes “just the 2 of you”. En dat is een magisch gevoel. De meest intense momenten van tederheid en liefde en geluk overvielen/overvallen me tijdens deze bv momentjes! Wacht maar tot je baby voor het eerst naar je kijkt tijden het bv geven… of later, als ie even een voedings pauzetje inlast en voor de allereerste keer naar je lacht. Kijken welke mama dan niet in tranen uitbarst van geluk Het is een gevoel dat moeilijk in woorden te vatten is en draagt bij tot het helingsproces na de bevalling! 

 

En ik noem het wel een sprookje, maar het blijft knokken. Niet langer op fysiek vlak (althans voor mij is het fysiek helemaal niet meer zwaar, want tepel pijn en stuwingen zijn al lang verleden tijd) maar het knokken speelt zich nu meer op sociaal vlak af. Zo moet je je een beetje leren afzetten tegen het gevoel dat er iets mis zou zijn met bv geven in het openbaar. Dat is natuurlijk niet makkelijk in een samenleving die de borst reduceert tot een seksueel orgaan, maar bv geven in het openbaar maakt het bv verhaal zoveel makkelijker! Geen schrik, schaamte of schroom om je als kersverse mama weer in de samenleving te integreren. Op de foto hier zie je mij voor het eerst bv geven in het openbaar! Wat was ik fier, en ook naïef, denkende dat het de normaalste zaak van de wereld is…denkende dat ik overal borstvoedende mama’s zou tegenkomen… maar ik heb tot nu toe nog maar 2 mama’s bv zien geven in het openbaar (en daarvan bedekte 1 mama zich en was de andere mama een vriendin waarmee ik op “bv-date” ging) en dat is wel een beetje eenzaam. Toch gun ik elke mama het heerlijke gevoel van vrijheid om lekker zonder schaamte en planning te beslissen “oh het is mooi weer, ik ga lekker een terrasjes doen met mijn baby” en zo te genieten van je hard verdiende moederschapsrust! 

 

Een andere knokpartij betreft hoe en waar je baby slaapt. Sommigen raden bed-sharing af. Maar Q en ik doen dat wel en het maakt de nachtelijke bv momenten zoveel aangenamer! Ze zeggen dat ‘s nachts bv geven eenzaam kan zijn. Maar zo ervaar ik dat helemaal niet. Q en ik worden ‘s nachts eigenlijk niet echt helemaal wakker tijdens het voeden, omdat we dreamfeedings doen blijven we in een roes. Q ligt naast mij, hij begint wat te bewegen waardoor ik weet dat hij honger heeft, ik leg hem al liggend aan, hij drinkt en we slapen zo weer verder. Wordt hij een paar uur later weer wakker dan leg ik hem aan aan de andere kant en drinkt hij van de andere borst. Het zorgt ervoor dat we alle twee goed uitgerust zijn. 

 

Ons borstvoedingsverhaal blijft natuurlijk evolueren. Straks moet ik terug beginnen werken en gaat Q naar de crèche. Hoe gaat dat gaan? Ik heb mezelf een handsfree kolfmachine op de geboortelijst gezet en ondertussen gekocht! Niet goedkoop, maar hopelijk is het de investering waard! Want ik hoop dat dat het afkolven aangenamer maakt, want ik ben van plan om toch zolang dat het mogelijk is bv te blijven geven. Ondertussen b(r)abbelt Quinten al veel. Wanneer hij tijdens de voeding weer zo’n pauzetje inlast, me in de ogen kijkt, me zijn reuzegrote glimlach presenteert en daarbij ook nog eens super zachtjes zijn typisch geluidje voor mij maakt… oef! ik smelt nog steeds Dankjewel Caro en Tina voor de grote rol die jullie spelen in ons succesvol borstvoedingsverhaal

 

Aan alle mama’s die borstvoeding (willen) geven, ik wens jullie veel succes! Dit was mijn verhaal, en ik weet dat het jammer genoeg niet voor iedereen lukt. De enige raad die ik uit eigen ervaring kan geven is: Informeer je goed, omring je met een topteam, stel veel vragen, zet door want de pijn is tijdelijk, en als het dan lukt, geniet geniet geniet en trek je niet te veel aan van het geruis, maar focus op die mooie momenten tussen jou en je baby!

bottom of page